مردم غالباً تصور می کنند که زندگی جوانان حول تلفن های هوشمند آنها می چرخد ​​و این وسایل وسواس و عشق آنها هستند. ما شوخی می کنیم که تلفن های هوشمند مانند هر زائده ضروری دیگری به نوجوانان متصل می شوند.

من تصور کردم که این نیز زمانی باشد که تصمیم گرفتم تحقیق خود را انجام دهم. من دو سال وقت صرف مصاحبه با حدود دویست دانشجو و بررسی 900 تحقیق در 13 دانشكده و دانشگاه در سراسر ایالات متحده كردم و از آنها در مورد رسانه های اجتماعی و تلفن های هوشمند    phone smart كردم.  می خواستم بدانم که فناوری های جدید چگونه بر هویت بزرگسالان جوان ، روابط آنها ، رفاه شخصی آنها و همچنین حس مکان آنها در جهان و جوامع (یا فقدان آنها) تأثیر می گذارند.

من چیزی شگفت آور یافتم:

گرچه دانش آموزان ممکن است دستگاه های خود را دوست داشته باشند ، اما نفرت زیادی نسبت به آنها ، مشکلات زیادی وجود داشت و تلاش زیادی برای کنترل و جلوگیری از استفاده از تلفن های هوشمند (و در واقع دستگاه های تحویل رسانه های اجتماعی هستند). تا زمانی که تلاش نکنیم ارتباط بزرگسالان جوان با تلفن های هوشمند خود را درک کنیم ، فقط شوخی و کلیشه خواهیم کرد - و این به آن ها کمکی نمی کند. روشهای بهتری برای حمایت از جوانان وجود دارد زیرا آنها با شجاعت برای داشتن یک رابطه سالم با فناوری تلاش می کنند.

بزرگسالان به سختی می توانند زندگی را جدا از آن اشیای زیبا و باریک با صفحه های به راحتی خرد شده تصور کنند. تلفن های هوشمند به آنها کمک می کند تا از پیمایش در خیابان های ناآشنا گرفته تا تصمیم گیری در مورد مکان بیرون رفتن در شب تا برقراری ارتباط مداوم با عزیزانشان در سرار جهان.

زن جوانی که من ملاقات کردم حتی تلفنش را مگ گذاشته بود و در طول مکالمه ما در مورد مگ صحبت می کرد گویی مگ فردی در زندگی اش بود که بسیار صمیمی با او بود. جوان دیگری که با او مصاحبه کردم به من گفت که بیرون رفتن از خانه بدون گوشی هوشمند او مانند بیرون رفتن بدون قلب یا مغز او است ، سپس به خودش می خندد که چقدر ملودراماتیک به نظر می رسد.

اما نیمه دیگر تصویر این است:

دانشجویان کالج تمام تلاش خود را می کنند تا بدون تلفنهای هوشمند خود حداقل برای جلسات کوتاه در زندگی روزمره و هفتگی خود تلاش کنند و زندگی کنند.

اکثر دانش آموزان با محدود کردن استفاده از خود ، استفاده از برنامه های تلویزیونی یک روزه و حتی چند ماهه از دستگاه های خود (یا برخی از سیستم عامل های رسانه های اجتماعی) عمدی - یا در حد توان خود تلاش کردند. آنها انواع مراسم را برای کمک به این کار ارائه دادند.

دانشجویانی بودند که نمی خواستند در حین مکالمه ما وسوسه شوند که تلفن هوشمند خود را خارج از اتاق مصاحبه بگذارند. سایر دانش آموزان صبح خانه را ترک کردند و شارژر خود را نیاوردند - آنها با خود قرارداد بسته بودند که با از بین رفتن باتری ، آنها را برای بقیه روز استفاده نکنند. من حتی یک زن جوان را ملاقات کردم که به من گفت دلیل اینکه دوست دارد به کلیسا برود ، این یک ساعت بدون تلفن هفته بود.

دانش آموزان در مورد چگونگی تحویل مرتباً تلفن های هوشمند خود به یک هم اتاقی یا دوست خود صحبت کردند ، با دستورالعمل صریح و روشن اینکه آنها را تحویل ندهید تا زمانی که آزمایشگاه یا کاغذ روز دیگر به پایان برسد. و همچنین کاملاً جهانی بود که مردم هنگام بیرون رفتن برای صرف شام با دوستان خود ، تلفنها را با کیف پول یا در یک دسته غیرقابل دسترسی ترک کنند.

دقیقاً مثل هر کس دیگری که من می شناسم ، مقاومت در برابر گرفتن تلفن برای دانش آموزان بسیار دشوار بود - مقاومت در برابر شکلات یا چیپس سیب زمینی شبیه محاصره کاسه های پر از چنین چیزهای خوبی بود. اما سعی کنید آنها را انجام داد. هنگامی که آنها ناگزیر شکست خوردند ، یا از قول و انتظار خود کوتاه آمدند ، آنها فقط سعی می کنند دوباره روشهای جدید مقاومت را در این روند اختراع کنند.

همچنین درست است که دانشجویان دانشگاهی که با آنها صحبت کردم نمی توانند تلفنهای هوشمند خود را به طور کامل یا دائمی بالا ببرند. چگونه مردم بدون GPS راه خود را پیدا می کنند؟ اگر شرایط اضطراری وجود داشته باشد چه؟ اگر والدینشان تلفن هایشان دائماً روی تلفنشان نباشند ، چگونه ده بار در روز به آنها می رسند؟ چگونه ممکن است آنها عکس بگیرند؟ (هر چند عده ای در مورد این سناریو خیال پردازی کردند: یک مرد جوان به من گفت که نمی تواند صبر کند تا پیر شود و از سن کار گذشته باشد تا بتواند از داشتن یک تلفن هوشمند "بازنشسته شود.")

واضح است که ، بزرگسالان  به تلفن های هوشمند خود وابستگی خوشبختی ندارند. حتی اگر بعضی از آنها را ناامید کرده و حتی باعث شرمساری آن شود که این را بپذیرند ، اما بسیاری از آنها آرزو می کنند که اجازه بگیرند و از کمک به برق جدا شوند وقتی که خودشان قادر به انجام این کار نیستند. به جای قضاوت ، در اینجا چند روش وجود دارد که ما می توانیم متحدان جوانان در مبارزات تکنولوژیکی آنها باشیم.